1. Aankomen in New York

Appartement Thomas S Boyland St.  Bushwick  Brooklyn

We hadden aanvankelijk plannen voor een reis naar New England met een paar dagen New York aan het eind. We stelden die trip uit en kwamen op 10 dagen New York, die we combineerden met de plannen van vriend en oud collega Ben. Zijn reisplan richtte zich op  kunst en musea en besloeg een maand, en een bezoek aan Boston. We huurden samen een appartement in Brooklyn en spraken af dat we elk onze eigen interesses zouden volgen maar ook dingen samen zouden dingen doen. We vlogen op dezelfde dag, maar met een andere vlucht. Ben was een paar uur eerder en had het appartement al betrokken en kennis gemaakt met onze host Aswad.

Aanvliegen op JFK airport boven de Long Island Sound

Landen in New York betekent  nog niet meteen dat je er ook echt bènt. Je nadert de stad vanaf de kustlijn, ziet als het meezit de skyline van Manhattan niet al te scherp opdagen, strijkt over de eilandjes in de baai van de Long Island Sound of ziet de keurig verkavelde percelen met tuinen en huizen van het schiereiland, soms met aanlegsteiger en boot. Dat herinner ik mij duidelijk uit 1971. Het beeld is me altijd bijgebleven als een soort Breugeliaans schilderij. Nu zag ik vooral een drassig terrein met waterlopen onder me, het deed me aan een Hollandse polder denken. Geen vreemde associatie overigens omdat ook New York door het water en overstromingen bedreigd wordt zoals de orkaan Sandy in 2012 bewees. De luchthaven JFK ligt net als Schiphol laag, maar net niet onder de zeespiegel en is dus kwetsbaar bij zware stormen.

                                                        

Veiligheid voor alles

Landen in de USA betekent allereerst een onderdompeling in vergaande veiligheidsmaatregelen .Het begint al met het aanvragen van een ESTA verklaring, een soort reisverlof, maar dat is nog niet genoeg om online in te checken. Op Schiphol hadden we al een lange incheckprocedure en strenge veiligheidsmaatregelen ondergaan, maar op JFK kwamen daarbij nog vinger- en handpalmafdrukken en een irisscan. Ik vroeg aan de beambte of ze materiaal hadden om mee te vergelijken of dat ze die gingen opslaan. De man keek me indringend aan en zei: “If I told you, I could get a bullet through my head”. Anneke zei: “Je mag geen grapjes maken of vragen stellen”, dat had ze gelezen. Dat is ook wel het beste. Verder viel het wel mee, al was er iedere keer een nieuwe rij. Voor het maken van rijen en toewijzen van loketten is heel veel personeel beschikbaar, viel ons op. Ook de rij voor de taxi’s wordt helemaal voorgevormd en in het gareel gehouden. Het is wel efficiënt, over voorkruipen hoef je je geen zorgen te maken. En veel mensen verdienen er een boterham mee. In ons land zoek je zelf maar uit of is er meer geautomatiseerd.

Publieke armoede...

De rij voor de taxi’s was lang, maar duurde onverwachts maar 20 minuten. Wij troffen een Pakistani die voorheen in Brussel gewerkt had en New York heel zwaar vond om te werken en te wonen. Erg spraakzaam was hij niet. De eerste kilometers in de wijk Queens glijden over snelwegen in rustige woongebieden met veel groen en parken. In Brooklyn doemt een wisselend straatbeeld op met rommelige bebouwing waar nooit een schoonheidscommissie naar heeft gekeken. Het eerste wat me te binnen schiet is: “publieke armoede tegenover privé rijkdom”, een observatie van Geert Mak in “Reizen zonder John”.  Slecht geplaveide straten en stoepen, een wirwar van elektriciteitskabels en telefoondraden, verveloze gebouwen en huizen. De drukte neemt toe als we rond half zes onze wijk Bushwick binnen rijden, ooit “Boswijk” toen het hier nog  Nederlands was. Zoals Brooklyn een verbastering is van Breukelen

Bushwick:middenklasse woningen 
in Victoriaanse stijl eind19e eeuw